هستی و زبان در اندیشه هایدگر

هدف این کتاب نشان دادن این حقیقت است که هنوز هم می‌توان حیرت کرد و هنوز هم می‌توان از زیبایی و حرمت جهان سخن گفت. در عصر تکنولوژی و تولید  انبوه که انسان همه‌چیز،‌ از موجودات زنده گرفته تا خاک و سنگ و درخت، را با نگاهی علمی و پوزیتیویستی، شناخت‌پذیر و در نتیجه کم‌ارزش و بی‌اهمیت می‌بیند،‌ در زمانه‌ای که عصر کنجکاوی علمیِ‌ بی‌قرار و اختراعات بی‌وقفه در جهت ارضای آن و در نهایت کهنه شدن سریع هر چیز نو و تبدیل آن به زباله است، شجاعت اندک متفکرانی که  هنوز گوشی برای شنیدن طنین غریب هستی و زبانی برای بیان آن دارند، امیدی است تا شاید هنوز بتوان از زیبایی، ستایش‌انگیزی و حرمت جهان سخن گفت.

آموختن چنین نحوة وجودی، تفکری ژرف و پر شکیب می‌طلبد که باید آن را نزد معلمانی سختگیر مانند مارتین هایدگر فرا گرفت.

پرسش «آیا کتاب هستی و زمان فراموشی دوبارة پرسش هستی است؟» آغازگر بحث کتاب است. در نهایت در فصل سوم آشکار می‌شود که چگونه هایدگر پرسش هستی را همواره در ارتباط با پرسش زبان دیده است.

مطالعه بخشی از کتاب